«Το ρεύμα του εξπρεσιονισμού ξεκίνησε στη Γερμανία στις αρχές του 20ου αιώνα και θεωρήθηκε ως αποτέλεσμα του ξεσπάσματος που ακολουθεί την αστάθεια, την διάλυση και την πτώση των παραδοσιακών αξιών, τον πληθωρισμό, την φτώχεια, την ανεργία, την ανησυχία για το μέλλον, καταστάσεις δηλαδή που δημιουργούν μία τάση φυγής από την πραγματικότητα και εσωστρέφειας και κάνουν αναγκαία την έκφραση-εκτόνωση του έντονου ψυχισμού που προκαλείται από αυτές τις καταστάσεις.
Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τον εξπρεσιονισμό με τη φωτιά που μπορεί να καίει μέσα μας, θερμαίνοντας το καζάνι του συναισθήματος, που αν δεν εκτονωθεί, σίγουρα θα εκραγεί και θα γίνει θυμός και οργή και σπανιότερα απροσμέτρητη χαρά. Ένα χαρακτηριστικό των εξπρεσιονιστών είναι η τάση να «παραμορφώνουν» την πραγματικότητα, αδιαφορώντας για την «πιστή» και «αντικειμενική» αναπαράσταση της, δίνοντας έμφαση στην καταγραφή των προεκτάσεων του πραγματικού (αυτού που νομίζουμε ότι υπάρχει και «βλέπουμε») προς το υποσυνείδητο, το ονειρικό, το άλογο και το συναίσθημα, σε όλα εκείνα δηλαδή που δεν «στριμώχνονται» στα καλούπια, της τρέχουσας κάθε φορά, λογικής, σε τελευταία ανάλυση σε όλα όσα διαφοροποιούν τον άνθρωπο από το ζώο. Τα αντικείμενα και οι άνθρωποι δύσκολα διακρίνονται μέσα στη φωτογραφία, χάνουν τη μορφή, το σχήμα και την φόρμα, σχεδόν εξαφανίζονται, και υπάρχουν μόνο μέσα από το χρώμα και το φως, με το οποίο «συμμετείχαν» στην εν – τύπωση από το φωτογράφο του συναισθήματος που προσπαθεί να βγάλει."
Απόσπασμα από κείμενο του Δαμιανού Μωραΐτη, περ. "Φωτογραφικό Είδωλο", τ. 27, Δεκ. 2009.
Ο βολεϊεξπρεσιονισμός είναι μια προσωπική εφαρμογή (όχι χωρίς διάθεση αστεϊσμού) του αφηρημένου εξπρεσιονισνού (abstract expressionism) στο βόλεϊ. Ο χώρος βρίσκεται σε περίοδο έντονης αστάθειας και παρακμής, οι σύλλογοι βρίσκονται σε πορεία διάλυσης, οι αθλητές, οι προπονητές και οι παράγοντες του αθλήματος φλερτάρουν με μια άλλη πραγματικότητα κι έχουν μια τάση φυγής προς κάτι ονειρικό και μη πραγματικό. Οι μορφές στις φωτογραφίες αλλοιώνονται, τείνουν να εξαϋλωθούν και ορίζονται μόνο μέσα από το κορεσμένο χρώμα και το φως, φορτίζοντας με "συναισθηματικά ξεσπάσματα" τις συνθέσεις.
Για το επιθυμητό αποτέλεσμα χρησιμοποιήθηκε, τη στιγμή της φωτογράφισης, η τεχνική της μακράς διάρκειας έκθεσης (long exposure)».