Αρχικά προσπαθήσαμε να δούμε το αόρατο.

Στη συνέχεια προσπαθήσαμε να κάνουμε το αδύνατο.

Ξέρω πως και έπρεπε και μπορούσαμε να έχουμε ακόμη καλύτερη συγκομιδή βαθμών.

Ίσως ο αστάθμητος παράγοντας των τραυματισμών των 4 βασικών μας αθλητριών, Νότη (ακραία) - Τσοχατζή (πασαδόρος) - Τζαγκαράκη (λίμπερο) - Σπανού (κεντρική), το ίδιο χρονικό διάστημα και για περισσότερο από 45 ημέρες, να μας ψαλίδισε μέρος των πιθανοτήτων μας για τον παραπάνω στόχο.

Φτάσαμε ωστόσο να διεκδικούμε το όνειρο της παραμονής στην volleyleague γυναικών ως το τέλος.

Όλοι μαζί. Με το σύλλογο να στηρίζει τις αθλήτριες στο έπακρο, χωρίς να αποπέμπει κάποιες από αυτές.

Σας ευχαριστώ όλους τους παραπάνω και δημόσια για τη σπουδαία σας προσπάθεια και στήριξη στην ομάδα!

Ευχαριστώ πολύ τους φίλους της ομάδας και τους γονείς των αθλητριών, που με το χειροκρότημά τους, δημιουργούσαν ζεστή ατμόσφαιρα σε κάθε μας αγώνα στο κλειστό των Κυμίνων.

Δεν καταφέραμε το στόχο μας. Δεν πρέπει όμως να κλαίμε γι' αυτό.

Το παραμύθι είχε τελικά διαφορετική κατάληξη.

Ο λύκος τελικά δεν έφαγε τη γιαγιά αλλά την πήρε αγκαλιά και βγήκαν μαζί περίπατο στο δάσος...