Γενική είσοδο 10 ευρώ.
Το ΔΣ του Πανναξιακού ΑΟΝ ευχαριστούν τον ηθοποιό Λευτέρη Ελευθερίου τον σκηνοθέτη της παράστασης κ. Γιώργο Σουξέ και τους συνεργάτες τους για την προσφορά τους καθώς και τους χορηγούς της παράστασης ΕΑΣ Νάξου και ΟΚ Markets για την στήριξή τους.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία & Θεατρική Προσαρμογή: Γιώργος Σουξές
Κείμενο: Θανάσης Σκρουμπέλος
Σκηνικά - Κουστούμια: Άννα Μαχαιριανάκη
Κινησιολογία: Βάσια Aγγελίδου
Σχεδιασμός φωτισμών: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Ηχητικά εφέ: Γιώργος Ζιώτας
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ίρις Τσιμπρή
Φωτογραφίες: Γιούλη Γεωργαντίδου
Σχεδιασμός αφίσας: Νίκος Γουζιλόπουλος
Επικοινωνία-Δημόσιες σχέσεις: Χρύσα Ματσαγκάνη
Οργάνωση Παραγωγής: Χρυσάνθη Γεωργαντίδου
Παίζουν: Λευτέρης Ελευθερίου, Γιώργος Σουξές
Συμμετέχουν: Φωνή Εκφωνητή: Νίκος Μενεμένογλου
Φωνή Φράου Γκρίτε: Ίρις Τσιμπρή
Η παράσταση
Το έργο, βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, αφηγείται την ιστορία ενός μετανάστη και αποτελεί αναφορά στην Ελληνική κοινωνία και στην ξενιτιά, στις σχέσεις των λαών, στην ίδια την ζωή! Η δράση τοποθετείται στη Γερμανία τη δεκαετία του ’60, αλλά δεν ξεκινά από εκεί...
Η Ελλάδα εκείνη την εποχή είχε τις πληγές του εμφυλίου ακόμη ανοιχτές. Η ύπαιθρος κατεστραμμένη από τον πόλεμο, εγκαταλειμμένη στην φτωχή της μοίρα, ερημώνεται. Στις πόλεις επικρατεί ο φόβος του χαφιέ κι η αναδουλειά, κι η επιβίωση καθιστάται δύσκολη. Πολλοί είναι στις φυλακές και στην εξορία και ακόμα περισσότεροι κυνηγημένοι, αυτοεξόριστοι και φυγάδες. Η οικογένεια κάποιου φυλακισμένου, εκτοπισμένου ή πρόσφυγα, δεν είχε περιθώρια προόδου ή έστω κάποια χαραμάδα αισιοδοξίας. Η περίοδος αυτή ήταν το αποκορύφωμα της μετανάστευσης της ελληνικής νεολαίας στη Γερμανία, αφού χιλιάδες ήταν οι νέοι που έφευγαν με μια βαλίτσα αναζητώντας μια καλύτερη ζωή στο εξωτερικό.
Ο Στάμος αποφασίζει κι εκείνος να πάρει τον δρόμο της ξενιτιάς, κατατρεγμένος από το καθεστώς του κράτους και του παρακράτους το οποίο πιέζει τον πατέρα του – πολιτικό κρατούμενο λόγω φρονιμάτων - να υπογράψει δήλωση μετανοίας, κάτι που ο ίδιος πεισματικά αρνείται. Φεύγει στη Γερμανία, όπου δουλεύει ως εργάτης σε ορυχείο. Δουλεύει, τρώει, κοιμάται. Δουλεύει. Η επικοινωνία με την μάνα του και την αδελφή του είναι δύσκολη. Η μόνη άμεση επαφή με την πατρίδα είναι το ραδιόφωνο κι η εκπομπή για τους μετανάστες στα βραχέα, με αφιερώσεις και τραγούδια, κυρίως του Καζαντζίδη.
Καθώς, ξεθεωμένος από τη βαριά δουλειά, ζεσταίνει το φαί του, ανοίγει το ράδιο ν’ ακούσει τον Στέλιο, να "συνομιλήσει" μαζί του, να του πει τα δικά του σα να είναι παρών, γιατί νιώθει πως τα τραγούδια του Στέλιου μιλούν για το δικό του δράμα. Όμως στο σπίτι που μένει, μένουν κι άλλοι μετανάστες, ο καθένας με τον δικό του καημό, τη δική του ιστορία. Κι έτσι τα τραγούδια αυτά γίνονται και δικά τους, γίνονται η γέφυρα που θα τους συνδέσει, θα τους βοηθήσει να γνωριστούν, να μάθει ο ένας την ιστορία του άλλου και να δουν πόσο ίδιοι είναι τελικά, κάτω από την αντικειμενική διαφορετικότητά τους και τελικά να πάψουν να είναι «ΞΕΝΟΙ»
Το ΔΣ του Πανναξιακού ΑΟΝ ευχαριστούν τον ηθοποιό Λευτέρη Ελευθερίου τον σκηνοθέτη της παράστασης κ. Γιώργο Σουξέ και τους συνεργάτες τους για την προσφορά τους καθώς και τους χορηγούς της παράστασης ΕΑΣ Νάξου και ΟΚ Markets για την στήριξή τους.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία & Θεατρική Προσαρμογή: Γιώργος Σουξές
Κείμενο: Θανάσης Σκρουμπέλος
Σκηνικά - Κουστούμια: Άννα Μαχαιριανάκη
Κινησιολογία: Βάσια Aγγελίδου
Σχεδιασμός φωτισμών: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Ηχητικά εφέ: Γιώργος Ζιώτας
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ίρις Τσιμπρή
Φωτογραφίες: Γιούλη Γεωργαντίδου
Σχεδιασμός αφίσας: Νίκος Γουζιλόπουλος
Επικοινωνία-Δημόσιες σχέσεις: Χρύσα Ματσαγκάνη
Οργάνωση Παραγωγής: Χρυσάνθη Γεωργαντίδου
Παίζουν: Λευτέρης Ελευθερίου, Γιώργος Σουξές
Συμμετέχουν: Φωνή Εκφωνητή: Νίκος Μενεμένογλου
Φωνή Φράου Γκρίτε: Ίρις Τσιμπρή
Η παράσταση
Το έργο, βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, αφηγείται την ιστορία ενός μετανάστη και αποτελεί αναφορά στην Ελληνική κοινωνία και στην ξενιτιά, στις σχέσεις των λαών, στην ίδια την ζωή! Η δράση τοποθετείται στη Γερμανία τη δεκαετία του ’60, αλλά δεν ξεκινά από εκεί...
Η Ελλάδα εκείνη την εποχή είχε τις πληγές του εμφυλίου ακόμη ανοιχτές. Η ύπαιθρος κατεστραμμένη από τον πόλεμο, εγκαταλειμμένη στην φτωχή της μοίρα, ερημώνεται. Στις πόλεις επικρατεί ο φόβος του χαφιέ κι η αναδουλειά, κι η επιβίωση καθιστάται δύσκολη. Πολλοί είναι στις φυλακές και στην εξορία και ακόμα περισσότεροι κυνηγημένοι, αυτοεξόριστοι και φυγάδες. Η οικογένεια κάποιου φυλακισμένου, εκτοπισμένου ή πρόσφυγα, δεν είχε περιθώρια προόδου ή έστω κάποια χαραμάδα αισιοδοξίας. Η περίοδος αυτή ήταν το αποκορύφωμα της μετανάστευσης της ελληνικής νεολαίας στη Γερμανία, αφού χιλιάδες ήταν οι νέοι που έφευγαν με μια βαλίτσα αναζητώντας μια καλύτερη ζωή στο εξωτερικό.
Ο Στάμος αποφασίζει κι εκείνος να πάρει τον δρόμο της ξενιτιάς, κατατρεγμένος από το καθεστώς του κράτους και του παρακράτους το οποίο πιέζει τον πατέρα του – πολιτικό κρατούμενο λόγω φρονιμάτων - να υπογράψει δήλωση μετανοίας, κάτι που ο ίδιος πεισματικά αρνείται. Φεύγει στη Γερμανία, όπου δουλεύει ως εργάτης σε ορυχείο. Δουλεύει, τρώει, κοιμάται. Δουλεύει. Η επικοινωνία με την μάνα του και την αδελφή του είναι δύσκολη. Η μόνη άμεση επαφή με την πατρίδα είναι το ραδιόφωνο κι η εκπομπή για τους μετανάστες στα βραχέα, με αφιερώσεις και τραγούδια, κυρίως του Καζαντζίδη.
Καθώς, ξεθεωμένος από τη βαριά δουλειά, ζεσταίνει το φαί του, ανοίγει το ράδιο ν’ ακούσει τον Στέλιο, να "συνομιλήσει" μαζί του, να του πει τα δικά του σα να είναι παρών, γιατί νιώθει πως τα τραγούδια του Στέλιου μιλούν για το δικό του δράμα. Όμως στο σπίτι που μένει, μένουν κι άλλοι μετανάστες, ο καθένας με τον δικό του καημό, τη δική του ιστορία. Κι έτσι τα τραγούδια αυτά γίνονται και δικά τους, γίνονται η γέφυρα που θα τους συνδέσει, θα τους βοηθήσει να γνωριστούν, να μάθει ο ένας την ιστορία του άλλου και να δουν πόσο ίδιοι είναι τελικά, κάτω από την αντικειμενική διαφορετικότητά τους και τελικά να πάψουν να είναι «ΞΕΝΟΙ»